Arheolozi su iskopali 12.000 godina staru sahranu žene koja je bila šaman ili koja je samo tako sahranjena.

Duž obale reke Tigar u Turskoj arheolozi su otkrili nesvakidašnju sahranu koja je možda pripadala šamanu. Šaman je otkriven u neolitskom naselju koje se sada zove Čemka Hojuk u jugoistočnoj Turskoj.

Šaman je osoba koja poseduje sposobnost da komunicira sa duhovima, a posebno sa onima koje imaju zle namere. U drugim društvima se često smatralo da šamani imaju blisku vezu sa životinjama i duhovima koji ih mogu naseljavati. Mnoge neolitske zajednice praktikovale su šamanizam.

Pre 12.000 godina su praistorijski ljudi još uvek bili lovci-sakupljači, ali su takođe počeli da osnivaju mala naselja. To je period, koji je u arheološkoj literaturi, zaveden kao prekeramički neolit (A ili B).

Praistorijska sahrana žene sa životinjama

Žena sahranjena u grobu sa životinjama imala je 25-30 godina u trenutku smrti. Bila je sahranjena ispod poda kuće, što je bila uobičajena praksa tog vremena.

Međutim, za razliku od svojih savremenika, ona je bila sahranjena sa velikim brojem životinja. U identifikovane ostatke životinja spadaju ovca ili koza, krila jarebice, noge kune i lobanja izumrlog divljeg pretka savremenog domaćeg goveda.

• Koliko je ljudi živelo u Čatalhujuku pre 8.600 godina?
• Arheolozi pronašli najstarije pirisinge u 11.000 godina starim grobovima

U vreme njene smrti, pripitomljavanje životinja još nije počelo. To dalje implicira da su sve životinje bile divlje vrste. Možda je još više iznenađujuće to što je ženino telo bilo prekriveno velikim blokom krečnjaka.

Životinjski ostaci namerno su postavljeni na različite delove tela žene. Na primer, glavni deo lobanje izumrlog govečeta nalazio se na njenim grudima, dok je kost vilice bila položena uz njene noge.

Pitanje je šta je ovu praistorijsku ženu činilo “posebnom”. Budući da ostaci izumrlog govečeta i krečnjačke ploče su služili da obezbede da se ona ne vrati iz mrtvih.

“Možemo primetiti da je prema njoj postupano drugačije nego prema ostalim članovima zajednice. Okolnosti ove jedinstvene sahrane mogu ukazivati na to da je igrala ulogu u odnosu između sveta ljudi i životinja, što bi se moglo razumeti da je možda praktikovala ono što mi danas povezujemo sa praksom animizma i šamanizma“, pišu autori studije.

Studija je objavljena u časopisu L’Anthropologie.