Otkriće ukrasa za dekoraciju tela u grobovima starim 11.000 godina i analiza zuba pokojnika pokazala je da su to zapravo bili pirsinzi za lice.

Oko 100 kamenih ukrasa arheolozi su pronašli u grobovima na neolitskom lokalitetu Bončukl Tarla u Turskoj, tokom 2012. i 2017. godine.

U grobovima odraslih pokojnika pronađeni su ukrasi koji ukazuju na najraniju perforaciju lica u jugozapadnoj Aziji.

• Pronađen najraniji dokaz za pirsing na licu praistorijskog čoveka u Africi
• Mezolitska “moda” na Vlascu pre 9,000 godina bila je jedinstvena
• Najstarije igle za tetoviranje pronađene u Tenesiju

Prema novoj studiji objavljenoj u časopisu Antiquity, ornamenti su korišćeni za perforaciju tela, a takođe ukazuju da su korišćeni u praistorijskim običajima – ritualima odrastanja.

Oni su prilikom arheoloških iskopavanja uočeni in situ pored ušiju i u ušnim kanalima. Takođe, su otkriveni u predelu vrata ili grudnog koša i blizu brade. Uglavnom su izrađeni od krečnjaka, opsidijana ili rečnog oblutka. Ukupno je identifikovano sedam različitih vrsta pirsinga koji su nošeni.

Samo u grobovima odraslih su pronađeni pirsinzi

Raznolikost ukrasa i njihov položaj ukazuje na to da su napravljeni i nošeni kao pirsinzi na ušima i donjim usanama. Pirsing koji se nosi na donjoj usni poznat je i kao labret.

To je podržano analizom skeletnih ostataka, odnosno analizom zuba pokojnika. Naučnici su uočili tragove habanja na donjim sekutićima, a koji su u skladu sa istorijskim i savremenim slučajevima nošenja labreta u različitim kulturama.

„Daljim ispitivanjem skeleta utvrđeno je da su i muškarci i žene imali pirsing, ali su ga nosile isključivo odrasle osobe. U dečijim grobovima nije bilo dokaza o ovim ukrasima”, pišu autori studije.

Takav ritual je možda imao za cilj da proizvede primetnu promenu u ličnosti pojedinca kada je dostigla zrelost. Na primer, autori objašnjavaju da „labreti, takođe izazivaju značajnu promenu u načinu na koji nosilac govori, jede i diše. Tako da ovo fizičko uvećanje proizvodi multisenzornu promenu koju opažaju i nosilac i gledalac.”

Autori smatraju da prisinzi nisu služili samo u estetske svrhe, već su imali i društveni značaj. Verovatno su služili kao obred prelaza iz adolescentsko u odraslo doba.