Istraživanja naučnika navode da su ljudi koji su naselili Severnu Ameriku stigli putem prekrivenim ledom iz Azije.

Jedna od debata u arheologiji je kako i kada su ljudi prvi put stigli u Severnu Ameriku. Arheolozi tradicionalno tvrde da su ljudi prošli kroz prolaz bez leda koji se nakratko otvorio između ledenih pokrivača. Procenjuje se da se to dogodilo pre 13.000 godina, piše u objavi.

Međutim, sve veći broj arheoloških i genetičkih nalaza, uključujući otiske ljudskih stopala u Novom Meksiku koji su stari oko 23.000 godina, navodi da su ljudi stigli na kontinent mnogo ranije.

Rani ljudi do Amerike stigli ledenim putem

Ovi rani „Amerikanci“ su verovatno putovali duž pacifičke obale od Beringije, kopnenog mosta između Azije i Severne Amerike. On se pojavio tokom poslednjeg glacijalnog maksimuma, pre oko 20.000 godina, kada su ledeni pokrivači vezali velike količine vode, uzrokujući pad nivoa mora. U to vreme, globalni nivo mora bio je više od 120 m niži nego danas.

Paleoklimatske rekonstrukcije pacifičkog severozapada nagoveštavaju da je morski led možda bio jedan od načina da se ljudi kreću južnije.

• Najduže praistorijsko putovanje-fosilni tragovi stopala majke koja nosi dete
• Drevna DNK pokazala da je fosil žene iz istočne Azije od pre 14.000 godina doprineo poreklu Indijanaca u Americi
• Vikinško naselje otkriveno u Kanadi – dokaz da su Vikinzi prvi Evropljani koji su došli u Ameriku

Ideja da su rani Amerikanci možda putovali duž pacifičke obale nije nova. Ljudi su verovatno bili južno od masivnih ledenih pokrivača koji su nekada pokrivali veći deo kontinenta pre najmanje 16.000 godina. S obzirom na to da koridor bez leda neće biti otvoren hiljadama godina pre ovih ranih dolazaka, naučnici su umesto toga predložili da su se ljudi možda kretali „putem za morske alge“, gde su rani Amerikanci polako putovali u Severnu Ameriku u čamcima, prateći obilna dobra pronađena u priobalnim vodama.

Arheolozi su pronašli dokaze o obalnim naseljima u zapadnoj Kanadi koja datiraju još od pre 14.000 godina. Ali 2020. godine, istraživači su primetili da je slatka voda iz topljenja glečera u to vreme možda stvorila jaku struju koja bi ljudima otežala putovanje duž obale.

Ledeni put iznad opasnih voda

Da bi stekli potpuniju sliku o okeanskim uslovima tokom ovih ključnih perioda ljudske migracije, Samer Pretorijus iz Geološkog zavoda SAD i njene kolege su pogledali klimatske proksije u okeanskim sedimentima duž obale. Većina podataka potiče od sićušnog, fosilizovanog planktona. Njihova istraživanja pomažu naučnicima da rekonstruišu temperaturu okeana, salinitet i pokrivač morskog leda.

Pretorijusov tim je koristio klimatske modele i otkrio da su okeanske struje bile više, nego dvostruko veće od današnje tokom visine poslednjeg glacijalnog maksimuma pre oko 20.000 godina zbog glacijalnih vetrova i nižeg nivoa mora. Iako nije nemoguće veslati, ovi uslovi bi otežali putovanje čamcem

Međutim, geološki zapisi su takođe pokazali da je veći deo područja bio dom zimskog morskog leda sve do pre oko 15.000 godina. Kao ljudi koji su se prilagodili hladnoći, „umesto da moraju da veslaju protiv ove užasne glacijalne struje, možda su koristili morski led kao platformu“, rekao je Pretorijus.

Ljudi sa Arktika danas putuju duž morskog leda na psećim zapregama i motornim sankama. Rani Amerikanci su možda koristili i „put morskog leda“ da bi se kretali i lovili morske sisare, polako se probijajući u Severnu Ameriku u tom procesu. Klimatski podaci navode da su uslovi duž obalne rute možda bili pogodni za migraciju između pre 24.500-22.000 godina i pre 16.400-14.800 godina, što je verovatno bilo omogućeno prisustvom zimskog morskog leda.

Dokazati da su ljudi koristili morski led za putovanja biće teško, s obzirom da je većina arheoloških nalazišta pod vodom. Svakako, ova ideja pruža novi okvir za razumevanje kako su ljudi možda stigli u Severnu Ameriku bez kopnenog mosta ili lakog putovanja okeanom.