U Tarimskom basenu kasnih 90-tih godina otkriveno je na stotine prirodno mumificiranih mumija koje su privukle međunarodnu pažnju. Njihovo misteriozno poreklo od tada muči naučnike. Analiza drevne DNK dala je iznenađujuće rezultate.

Prirodno mumificirane mumije Tarimskog basena u zapadnoj Kini bile su svetska senzacija pre više od 30 godina. Način na koji su te mumije bile obučene, kako su izgledale, materijal koje su nosile, način na koji su bile sahranjene je ono što je privuklo čitav svet.

Sahranjivanje mumija na otvorenom praktikovano je od pre 2.000 godina pre nove ere do 200 godine nove ere. Mumije su bile zakopane u čamcima, u inače neplodnoj pustinji.

Njihova tela i odeća ostali su sačuvani i do 4.000 godina. Njihove crte lica i boje kose sačuvao je pustinjski suv vetar.

Brojne teorije bile su inspirisane o njhihovom zagonetnom poreklu.

U studiji obajvljeno u časopisu Nature međunarodni tim istraživača otkrio je genetsko poreklo najzagonetnijih mumija u Aziji.

Nekada se smatralo da su mumije iz Tarimskog basena migranti sa zapada koji govore indoevropskim jezikom. Međutim, mumije Tarimskog basena iz bronzanog doba otkrivaju svoje lokalno domorodačko poreklo sa dubokim azijskim korenima.

Mumije su otkrivene zakopane u kovčezima u obliku čamaca koji su bili prekriveni kravljim kožama i sa uspravnim veslima.

Pored njih bili su znaci jednog društva koje se bavilo poljoprivredom i stočarstvom. Otkriveni su proizvodi poput pšenice, ječma i sira, kao i stoka poput ovaca, koza i goveda.

Zagonetno poreklo mumija

Njihov fizički izgled ih je odao. Izgledali su kao stranci iz tuđine. Bili su visoki, imali su vunene kape i kožne čizme, a kod njekih je kosa bila svetlija. Mislilo se da su to potomci migrirajućih stočara iz Jamnaja kulture.

Analiza drevne DNK mumija otkriva da su to bili lokalni stanovnici sa dubokim korenima u tom području. Da su oni bili direktni potomci nekada široko rasprostranjene populacije iz ledenog doba, a koja je u velikoj meri nestala do kraja poslednjeg ledenog doba (pre 11.700 godina).

Ova populacija, poznata kao Drevni severni Evroazijati preživela je samo delimično u genomima današnjih populacija. Naime, autohtono stanovništvo u Sibiru i Americi ima njihovu DNK, oko 40 procenata.

Za razliku od današnjih populacija, mumije Tarimskog basena ne pokazuju nikakve dokaze o mešanju sa bilo kojom drugom grupom ljudi. Zanimljivo je to da ljudi koji su bili udaljeni 400 km od mumija imali njihovu DNK, kao da su braća i sestre.

• Činčoro mumije su najstarije mumije na svetu, a sada im prete klimatske promene
• Tela iz močvara su deo milenijumske tradicije
• Evropljani jeli mumije pre 500 godina

Iako su ljudi koji su svoje mumije prirodno mumificirali bili lokalno stanovništvo koje se nije udavalo za stočare migrante u obližnjim planinskim dolinama, oni nisu bili kulturno izolovani. Pre 4.000 godina, oni su već prihvatili nove ideje i kulture. Nosili su tkanu vunenu odeću, konstruisali sisteme za navodnjavanje, uzgajali pšenicu i proso, ovce i koze i muzli stoku da bi napravili sir.

Mumije su bile izvanredno očuvane, bile su sahranjene na neobičan način, što pokazuje različite i daleke kulturne elemente. Ljudi iz ove kulture živeli su na obalama oaze u pustiji, a sahranjivali su se u čamcima prekrivenim kožom domaćih životinja, sa veslima iznad glave. Ovakva praksa sahranjivanja nije nigde pronađena u regionu.