Arheološka iskopavanja grobova iz 2. veka pre nove ere u regionu južne Toskane pružaju nove uvide u identitet Etruraca pod Rimljanima. Analiza grobnih nalaza i načina sahranjivanja na nekropoli ukazuje kako su neke tradicije etrurskog stanovništva preživele rimsko osvajanje Etrurije.

Arheolozi sa Univerziteta u Bafalu i tim projekta IMPERO istražili su etrurske sahrane iz 2. veka pre nove ere u Italiji. Reč je o spaljenim pokojnicima u urnama sa grobnim nalazima unutar urne ili u grobnoj jami.

Lokalitet je otkriven 2017. godine tokom građevinskih radova. Na njemu je otkriveno naselje i nekropola. Rezultati istraživanja su tek nedavno objavljeni.

Naselje je jedno od retkih etrurskih lokaliteta koje nisu dotakli pljačkaši u antici ili u modernom periodu. To je omogućilo istraživačima da analiziraju grobne artefakte koji su relativno u dobrom stanju i oslikavaju etrurske pogrebne rituale.

Etrurska tradicija opstala pod rimskom dominacijom

Analiza grobnih predmeta u grobovima pokojnika i rituala sahranjivanja sa nekropole sugeriše kako su ukorenjene i različite tradicije etrurskog stanovništva opstale pod dominatnom rimskom silom.

„Analiza otkriva zanimljiv i sofisticiran odnos između Etruraca i Rimljana, gde etrurske zajednice preživljavaju i prilagođavaju se rimskom svetu”, kaže Alesandro Sebastijani, autor studije.

Etrurske tradicije nastavile su se više od dva veka nakon rimskog osvajanja oblikujući društvene, kulturne i ekonomske navike civilizacije. Onda je ovo područje nasilno uništeno tokom građanskog rata između Rimske republike i nekoliko njenih autonomnih saveznika u Italiji.

„Ovi nalazi nam pokazuju kako treba više da govorimo o kulturnoj i društvenoj simbiozi, a ne o podređenosti jedne populacije drugoj“.

„Otvorili smo tri kasnoetrurske grobnice koje su bile potpuno netaknute, što baca novo svetlo na društvenu reprezentaciju porodica koje žive i rade u selu“.

„Pošto su ovi lokaliteti opljačkani zbog zlata, prilično je retko naći neki neuništen, sa svim grobnim predmetima prisutnim posle više od 2200 godina. Uključujući zlatne minđuše, zlatne krune, bronzano prstenje sa predstavom Herkula, gvozdene strigile i finu grnčariju”.

„Projekat pruža nove delove zamršene slagalice istorijskih naselja u Etruriji tokom prelaznog perioda rimskog osvajanja, njihovog razvoja u imperijalni politički sistem, duge kasne antike i uspona srednjovekovnog društva“, kaže Sebastiani.

Kako su Etrurci sahranjivali svoje mrtve?

Poput Rimljani, Etrurci su svoje mrtve sahranjivali daleko od živih. Odnosno izvan gradskih zidina na nekropolama. Etrurske grobnice su ukopavane pod zemljom, isklesane u prirodnoj steni ili izgrađene od blokova sedre. Često su bili nevidljive sa površine, iako je postalo popularno da se neke zajedničke grobnice obeležavaju tumulom.

Tokom etrurskog perioda, i inhumacija i kremacija su bile popularne metode sahranjivanja. Kremacija je u početku bila najčešći metod sahranjivanja, a inhumacija se praktikovala znatno kasnije.

• Zagrebačka mumija obmotana sa najdužim pronađenim etrurskim tekstom ikada

Kremirani ostaci pokojnika stavljani su u metalne ili keramičke urne. Takođe su korišćene i detaljno izrezbarene urne, kao što su urne od alabastera pronađene u severnom etrurskom gradu Voltera u Toskani. Kremirani ostaci su takođe mogli biti polagani u sarkofazima, kao i skletni ostaci.

Inhumacija je uglavnom podrazumevala umotavanje tela u lanenu tkaninu. Onda bi se pokojnik stavio u sarkofag od terakote, na kameni ili drveni pogrebni kauč ili kameni ili drveni sanduk. Zatim u grobnicu.